Steven Pinker'ın NY Times'daki uzunca makalesi.
Esas ilginç olan kısım bana kalırsa 7. sayfada bahsettiği iki genel prensip. Bana kalırsa dediğinde doğru bir şeyler var ama yine de problemleri çözmüyor (mesela ortak fayda, tamam ama faydayı kim tanımlayacak?).
Bütün makaleyi okumadim, yani elemanin zaten dedigi bir seyi tekrarliyorsam affola. Ama bahsettigin 7. sayfadaki fikirin de otesinde, ahlak ve yardimseverlik, fedakarlik gibi olgular icin tekrarlanan prisoners' dilemma modeli de cok makul gorunuyor bana.
YanıtlaSilYani kafamizin icinde en ufak bir ahlak tohumu bile olmasa, iyi kotu bir hafizamiz var. Yani ben simdi sana yamuk yapip senden faydalansam, bir sonraki sefere sen de bana yamuk yapmaya calisirsin, saf saf kanmazsin, o yuzden uzun vadede en basitinden kisasa kisasla bile iki kisilik bir PD'de iki oyuncunun da is birligi yapmasini saglamk mumkun.
Tabii iki kisiden nasil milyar kisiye uyarlarsin bu modeli, sonra da kisasa kisas yerine nasil bir optimum strateji cikar ortaya onu da bulup nobel almayi sana birakiyorum. Ben ayni seyi P2P networkler icin yapsam bana yeter...